ยุส่ง หมายถึง ก. หนุนให้ทำโดยไม่ห้ามปราม.
ก. ยุให้เขาแตกกัน เช่น ยุแหย่ให้เขาแตกสามัคคี.
(สํา) ก. ยุให้แตกกัน, ยุให้ผิดใจกัน.
น. ยกกระบัตร.
(แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).
(แบบ; กลอน) ก. ชอบ เช่น รุ่งนั้นธก็เสด็จโดยอุตราภิมุข ดําเนอรยุกติยูรยาตร. (ม. คําหลวง วนปเวสน์). (ส. ยุกฺติ; ป. ยุตฺติ).
น. ยุติธรรม.
ว. ชอบ, ถูกต้อง, ประกอบ. (ส.; ป. ยุตฺต).