มำเลือง หมายถึง (กลอน) ว. เมลือง, งาม, รุ่งเรือง, เปล่งปลั่ง, สุกใส.
ว. ไม่ เช่น มิทราบ มิควร มิบังอาจ.
ว. ชั่วร้าย, ไม่สมควร; อาการที่ล่วงเกินในเชิงชู้สาว.
ว. ไม่ได้, ไม่ใช่.
ว. ไม่เลิก, ไม่หยุด.
ว. ไม่เลิกเลย, ไม่เป็นอย่างอื่นเลย.
ว. เท่านี้ยังไม่เพียงพอ, หนักยิ่งไปกว่านั้นอีก, เช่นตัดเท้าตัดกรแล้วมิหนำ ซ้ำฆ่าสุริย์วงศ์ยักษี. (รามเกียรติ์).
ก. เฉย, ไม่ค่อยพูดจา, เช่น รามสูรได้ยินสิ้นสติลงนั่งมิจะทำกระไรได้.(บทระบำตลก พระราชนิพนธ์ ร.๕).