มุ่ย หมายถึง ว. อาการที่ยิ้มไม่ออกเพราะไม่พอใจ (ใช้แก่หน้า) เช่น เขาถูกดุเลยทำหน้ามุ่ย.
[มุระชะ] น. ตะโพน, กลองชนิดหนึ่ง. (ป., ส.).
[มุระ-] น. หัว, ยอด. (ดู มูรธ-, มูรธา).
น. นํ้ารดพระเศียรในงานราชาภิเษกหรือพระราชพิธีอื่น ๆ,มูรธาภิเษก ก็ว่า. (ส.; ป. มุทฺธาภิเสก).
[-ลุด] น. ปาก. (ช.).
น. พล. (ช.).
[-สะละ] น. สากตําข้าว. (ป., ส.).
[มุดสะลิม] น. ผู้นับถือศาสนาอิสลาม.