มุขย- หมายถึง [มุกขะยะ-] ว. สําคัญ, เป็นใหญ่. (ส.).
น. ชื่อประโยคในตําราไวยากรณ์ได้แก่ ประโยคที่มี
[-โลกะนะ] ว. เห็นแก่หน้า, เห็นแก่พวก, เช่น เขาเป็นคนมุโขโลกนะ. (ป.).
[มุกคะ] น. ถั่วเขียว. (ป. มุคฺค).
[มุก] ว. เขลา, ไม่รู้เดียงสา. (ส. มุคฺธ).
[มุกคะระ] น. ไม้ค้อน. (ป. มุคฺคร; ส. มุทฺคร).
ก. เอาวัตถุมีกระเบื้องหรือจากเป็นต้น ขึ้นปิดส่วนบนของเรือนหรือหลังคาเพื่อกันแดดกันฝน เช่น เอากระเบื้องมุงหลังคา; รุมกันเข้าไปดูอย่างไม่มีระเบียบ เช่น มีคนมุงดูคนเป็นลมเต็มไปหมด.
ก. ตั้งใจ เช่น มุ่งทำความดี, ตั้งหน้า เช่น มุ่งศึกษาหาความรู้, ในบทกลอนใช้ว่า ม่ง ก็มี.