มีปากมีเสียง หมายถึง ก. ทะเลาะกัน, ทุ่มเถียงกัน.
(สํา) ก. มีเงินเล็กน้อย.
(สํา) ว. ได้เปรียบ.
ก. มีผู้คอยช่วยเหลือเปรียบเสมือนมือและเท้า.
ว. มีครอบครัว, แต่งงานแล้ว, (ตามปรกติใช้แก่ผู้หญิง),มีเหย้ามีเรือน ก็ว่า
ก. เถียง, มักใช้ในความปฏิเสธว่า อย่ามีเสียงนะ.
ว. ไม่รู้สึกอาย (ใช้ในความแดกดัน รังเกียจ หรือดูหมิ่น),มักใช้กับคํา ยัง เช่น โกรธกันแล้วยังมีหน้ามาพูด เก่าไม่ใช้ ยังมีหน้ามายืมใหม่อีก.
ว. มีคนนับถือ, มีเกียรติ, ได้รับความยกย่อง.