ความหมายของคำว่า ' ภวกษัย '

ความหมายของคำว่า ' ภวกษัย '
ภวกษัย หมายถึง [พะวะกะไส] น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. (ส.).

ภวตัณหา
น. ตัณหาเป็นไปในภพ คือ ความอยากมี อยากเป็น อยากเกิด. (ป.).
ภวปาระ
น. ฝั่งแห่งภพ คือ นิพพาน. (ป.).
ภวันดร
[พะวันดอน] น. ภพอื่น, ภพภายหน้า. (ป.; ส. ภวานฺตร).
ภวาภพ
น. ความเป็นอยู่และมิใช่ความเป็นอยู่, ภพและมิใช่ภพ; ภพน้อยภพใหญ่. (ป., ส. ภวาภว).
ภวนะ
[พะวะ–] น. เรือนขนาดใหญ่. (ส.).
ภวัคระ
[พะวักคฺระ] น. พรหมชั้นสูง, เนวสัญญานาสัญญายตนะ ก็เรียก.(ส. ภวาคฺร; ป. ภวคฺค).
ภวังค–, ภวังค์
[พะวังคะ–] น. ส่วนที่สืบต่อระหว่างปฏิสนธิกับจุติ มิได้เสวยอารมณ์ในทวารทั้ง ๖ มีจักษุทวารเป็นต้น. (ป.); ความเป็นอยู่โดยไม่รู้สึกตัว.