ภฤตย์ หมายถึง [พฺรึด] น. คนรับใช้, คนใช้. (ส. ภฺฤตฺย; ป. ภจฺจ).
[พฺรึด] ว. มาก, กล้า, จัด. (ส. ภฺฤศมฺ; ป. ภุส).
[พฺรึด] ก. ตก, ร่วง, หล่น. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรํศฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ?].
[พฺรึด] ก. ปิ้ง เคี่ยว หรือคั่วแล้ว. [ส. ภฺรษฺฏ (ภฺรชฺชฺ ธาตุ); ป. ภฏฺ?].
[พะวะ–] น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).
[พะวะ–] น. ความเกิด, ความมี, ความเป็น; ภพ. (ป., ส.).
[พะวะกะไส] น. ความสิ้นภพ, นิพพาน. (ส.).
น. ตัณหาเป็นไปในภพ คือ ความอยากมี อยากเป็น อยากเกิด. (ป.).