ภีตะ หมายถึง ก. กลัว. (ป., ส.).
ว. น่ากลัว. (ป., ส.).
[พีรุกะ–] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
[พีรุกะ–] ว. กลัว, ขี้ขลาด. น. ผู้หญิง เช่น ภีรุอวตาร ว่า อวตารเป็นผู้หญิง. (แช่งนํ้า). (ป., ส.).
[พีรุกะชาด] ว. ขี้ขลาด. (ป.).
[พุกตะ–] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
[พุกตะ–] ว. ซึ่งกินแล้ว, ซึ่งครองแล้ว. (ส.; ป. ภุตฺต).
น. เดน. (ส.; ป. ภุตฺตเสส).