ภินทน– หมายถึง [พินทะนะ–] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
น. อาการแตก. (ป.).
ดู ภินทน–.
ว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
น. ภิญโญภาพ, ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
ดู อภิรมย์.
น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
น. หมอ, แพทย์. (ส. ภิษชฺ).