ภิน– หมายถึง [พินนะ–] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).
ว. เปลี่ยนสี, จาง, ตก, ซีด, (ใช้แก่สี); ต่างพวก, ต่างวรรณะ.(ส. ภินฺนวรฺณ).
[พินทะนะ–] น. การแตก, การทําลาย. (ป.).
น. อาการแตก. (ป.).
ดู ภินทน–.
ว. ภิญโญ, ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป.; ส. ภูย).
น. ภิญโญภาพ, ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.