ภิญโญ หมายถึง ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).
น. ความยิ่ง, ความยิ่งขึ้นไป.
น. ฝาเรือน, กําแพง. (ป., ส.).
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
[พินทะ–] ก. แตก, ทําลาย. (ป., ส.).
[พินนะ–] ว. แตกแล้ว, ทําลายแล้ว. (ป., ส. ภินฺน).
ว. ต่างชาติ, ต่างชาติชั้น. (ป., ส. ภินฺนชาติ).