ภิกษาหาร หมายถึง น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ).
น. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ป.; ส. ภฺฤงฺคาร).
ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).
น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
น. เหง้า, เหง้าบัว. (ป. ภิส; ส. พิส).
ว. ยิ่ง, ยิ่งขึ้นไป. (ป. ภิยฺโย; ส. ภูย).