ภิกขุนี หมายถึง น. ภิกษุณี. (ป.; ส. ภิกฺษุณี).
น. การขออาหาร; อาหารที่ขอมา. (ส.; ป. ภิกฺขา).
น. การเที่ยวขอ, การเที่ยวขออาหาร. (ส.; ป. ภิกฺขาจาร).
น. อาหารที่ได้มาด้วยการขอ. (ส.; ป. ภิกฺขาหาร).
น. ชายที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุ).
น. หญิงที่บวชเป็นพระในพระพุทธศาสนา. (ส.; ป. ภิกฺขุนี).
น. หม้อนํ้า, เต้านํ้า. (ป.; ส. ภฺฤงฺคาร).
ว. น่ากลัว, น่าหวาดเสียว. (ป.; ส. ภีษฺณ).