ความหมายของคำว่า ' ฟั่น ๑ '

ความหมายของคำว่า ' ฟั่น ๑ '
ฟั่น ๑ หมายถึง ก. คลึงสิ่งเป็นเส้นหลายเส้นให้เข้าเกลียวกัน เช่น ฟั่นด้าย, นำป่านหรือปอเป็นต้นมาตีเกลียวให้เป็นเชือก เรียกว่า ฟั่นเชือก, คลึงขี้ผึ้งที่มีไส้อยู่ภายในให้เป็นเล่มเทียน เรียกว่า ฟั่นเทียน.

ฟั่น ๒
ก. มืดมัว, ยุ่งเหยิง, ปะปน.
ฟั่นเฝือ
ว. รกชัฏ, ยุ่งเหยิง, ปนคละกันยุ่ง, เคลือบคลุม เช่น สำนวนฟั่นเฝือ.
ฟั่นเฟือน
ว. หลงใหล, เคลิบเคลิ้ม, เผลอสติ, คุ้มดีคุ้มร้าย, เช่น มีสติฟั่นเฟือนจิตใจฟั่นเฟือน.
ฟั้น
ก. นวด, ขยํา.
ฟันช้าง
ดู งาช้าง ๒.
ฟ้า
น. ส่วนเบื้องบนที่มองเห็นครอบแผ่นดินอยู่ เช่น ดาวเต็มฟ้า,อากาศ เช่น ฟ้าครึ้ม ยิงปืนขึ้นฟ้า; สวรรค์ เช่น นางฟ้า ฟ้าดินเป็นพยาน; (กลอน) เจ้าฟ้า. ว. สีน้ำเงินอ่อนอย่างสีท้องฟ้าในเวลามีแดด เรียกว่า สีฟ้า.
ฟ้าคะนอง
น. ฟ้าลั่นติดต่อกัน.