พัดดึงส์ หมายถึง น. เรียกเหรียญทองครั้งรัชกาลที่ ๔ ชนิดหนึ่ง มีค่าเท่ากับ ๑ ใน๓๒ ของชั่ง = ๒.๕๐ บาท. ว. สามสิบสอง. (ป. พตฺตึส).
น. ผักแพว. [ดู แพว (๑)].
น. ลมตะโก้. (ดู ตะโก้ ๒).
ว. สามสิบสอง. (ป.).
น. พัสตร์, ผ้า. (ส. วสฺตฺร; ป. วตฺถ).
[พัดทะ, พัด] ก. ผูก, ติด, เนื่อง. (ป.).
[พัดทะ, พัด] ก. ผูก, ติด, เนื่อง. (ป.).
น. เขตที่สงฆ์กำหนดผูกขึ้นเพื่อใช้ทำสังฆกรรม มีขนาดพอจุภิกษุที่นั่งห่างกันคืบหนึ่ง ๆ ได้ไม่น้อยกว่า ๒๑ รูป.