พอมีพอกิน หมายถึง ว. มีฐานะปานกลาง เช่น เขาเป็นคนมีฐานะพอมีพอกิน.
ว. ค่อนข้างรวย, มีฐานะค่อนข้างดี, เช่น เขาเป็นคนพอมีอันจะกิน.
(สํา) ก. ชักช้าทําให้เสียการ, พอก้าวขาก็ลาโรง ก็ว่า.
(สํา) รู้ทันกัน, พออ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ ก็ว่า.
ว. เต็มแรง, มาก, เช่น ถูกด่าเสียพอแรง ว่าเสียพอแรง.
(สํา) ก. พอมีกินมีใช้, พอเลี้ยงตัวได้.
ก. พอสู้กันได้, พอฟัด หรือ พอฟัดพอเหวี่ยง ก็ว่า.
ว. เพียงระดับปานกลาง เช่น เขามีความรู้พอสถานประมาณ,พอสัณฐานประมาณ ก็ว่า.