พลุ่งพล่าน หมายถึง [พฺล่าน] ก. บันดาลโทสะจนนั่งไม่ติด.
[พฺลุ้น] ว. อ่อน (ใช้แก่มะพร้าวที่กะลายังไม่แข็ง).
[พฺลุ่มพฺล่าม] ว. ยุ่มย่าม, ซุ่มซ่าม, ตะกรุมตะกราม.
[พฺลุ่ย] ว. ง่าย, ลุ่ย, หลวมเข้าไป.
[พฺลุ้ย] ว. ยุ้ย, ยื่นออกมาอย่างท้องคนอ้วน, เช่น ท้องพลุ้ย พุงพลุ้ย.
[พฺลู] น. ชื่อไม้เถาชนิด Piper betle L. ในวงศ์ Piperaceae ใบมีรสเผ็ดร้อนใช้กินกับหมากและทํายาได้.
[พฺลู] น. ชื่อไม้เถาในสกุล Piper วงศ์ Piperaceae คล้ายพลูแต่ก้านใบยาวกว่า ใช้ทํายาได้.
[พฺลู] ดู คาวตอง.