พร่ำ หมายถึง [พฺรํ่า] ว. รํ่าไป, ซํ้า ๆ ซาก ๆ, บ่อย ๆ, เช่น พร่ำบ่น พร่ำเพ้อรำพันพร่ำสาธยายมนตร์.
ก. พูดออดอ้อนออเซาะ.
ว. เกินขอบเขต, บ่อย ๆ ไม่เป็นกิจจะลักษณะ, เช่น พูดพร่ำเพรื่อ,เพรื่อ ก็ว่า.
ก. รําพัน.
[พฺรํ้า] ว. พร้อม.
[พฺริก] น. ชื่อไม้ล้มลุกในสกุล Capsicum วงศ์ Solanaceaeผลมีรสเผ็ด มีหลายชนิด เช่น พริกขี้หนู (C. frutescens L.),พริกหยวก พริกชี้ฟ้า (C. annuum L.).
น. กับข้าวชนิดหนึ่งเอามะพร้าวตําจนมีนํ้ามันออกมา ใส่เกลือกับนํ้าตาลมีรสหวานเค็ม, เครื่องจิ้มผลไม้เปรี้ยวเป็นต้น ทำด้วยพริก เกลือ และน้ำตาล.
ดู ขี้หนู ๑ (๑).