พยุหเสนา, พยุหแสนยา, พยุหแสนยากร หมายถึง น. หมู่เสนา. (ป. พฺยูห + เสนา; ส. วฺยูห + ไสนฺย, วฺยูห + ไสนฺย + อากร).
น. หมู่เสนา. (ป. พฺยูห + เสนา; ส. วฺยูห + ไสนฺย, วฺยูห + ไสนฺย + อากร).
[พะยุหอน] น. เกณฑ์เลขผลหารของวิธีฉวาง. (ศัพท์ใช้ในตําราเลขโบราณ).
[พะยู่] น. พยุหะ, กระบวน, หมู่, กองทัพ.
[พะเยีย] น. พวงดอกไม้. (ข. ภฺ??).
[พอน] น. คําแสดงความปรารถนาให้ประสบสิ่งที่เป็นสิริมงคลเช่น ให้พร ถวายพระพร, สิ่งที่ขอเลือกเอาตามประสงค์ เช่น ขอพร.(ป. วร).
น. ความสามารถพิเศษหรือคุณสมบัติเด่นของบุคคลที่มีมาแต่กําเนิด.
[พฺรด] น. กิจวัตร, การปฏิบัติ; มรรยาท, เขตแห่งความประพฤติ,ธรรมเนียม, ประเพณี, การสมาทานหรือประพฤติตามลัทธิศาสนา,การจําศีล (เช่น การเว้นบริโภค เว้นเมถุนธรรม); การสมาทานบริโภคอาหารอย่างเดียวเป็นนิตย์ (เช่น มธุพรต คือ การสมาทานกินแต่นํ้าผึ้ง);ข้อกําหนดการปฏิบัติทางศาสนาเพื่อข่มกายใจ มีศีลวินัยเป็นต้น เช่นบําเพ็ญพรต ทรงพรต ถือพรต, เรียกผู้บําเพ็ญพรตว่า นักพรต.(ส. วฺรต; ป. วตฺต).