พิโมกข์ หมายถึง น. ความพ้น, ความเปลื้องออก, ชื่อพระนิพพาน. ก. เปลื้อง, พ้น.(ป. วิโมกฺข; ส. วิโมกฺษ).
น. พิโมกข์. (ส. วิโมกฺษ; ป. วิโมกฺข).
ก. โยกโย้ไม่เสร็จสิ้นไปง่าย ๆ.
ก. พลัดพราก, จากไป. (ป., ส. วิโยค).
น. ชื่อแหวนชนิดหนึ่ง ถักด้วยผ้ายันต์หรือด้ายดิบเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องราง.
น. ผู้เพียร, ผู้กล้า, นักรบ. (ป., ส. วีร).
ว. เจ้ามารยา, เจ้าเล่ห์เจ้ากล.
น. ชื่อนกในวงศ์ Columbidae ซึ่งเป็นวงศ์เดียวกับนกเขา รูปร่างคล้ายกันแต่ขนาดใหญ่กว่า ส่วนใหญ่ลําตัวสีเทาอมฟ้า หากินบนพื้นดิน กินเมล็ดพืช ที่พบทั่วไป คือ ชนิด Columba livia.(ส. วิราว, พิราว, พิราพ ว่า เสียงร้อง).