พิมุข หมายถึง ว. ฝ่ายหลัง, ข้างหลัง. (ป., ส. วิมุข).
น. ความพ้น, ความเปลื้องออก, ชื่อพระนิพพาน. ก. เปลื้อง, พ้น.(ป. วิโมกฺข; ส. วิโมกฺษ).
น. พิโมกข์. (ส. วิโมกฺษ; ป. วิโมกฺข).
ก. โยกโย้ไม่เสร็จสิ้นไปง่าย ๆ.
ก. พลัดพราก, จากไป. (ป., ส. วิโยค).
น. ชื่อแหวนชนิดหนึ่ง ถักด้วยผ้ายันต์หรือด้ายดิบเป็นต้น ใช้เป็นเครื่องราง.
น. ผู้เพียร, ผู้กล้า, นักรบ. (ป., ส. วีร).
ว. เจ้ามารยา, เจ้าเล่ห์เจ้ากล.