พินิศจัย หมายถึง [พินิด] ก. ตัดสิน, ชี้ขาด. (ส. วินิศฺจย; ป. วินิจฺฉย).
ก. พินิต, แนะนํา, สั่งสอน, ปกครอง.
น. ความฉิบหาย, ความหายนะ, ความเป็นอัปมงคล. ก. ฉิบหาย.(ป., ส. วิปตฺติ).
น. ผล (ผลแห่งกรรม). ว. ยากเย็น. (ป., ส. วิปาก).
ว. กว้างขวาง, มาก. (ป., ส. วิปุล).
ว. กว้างขวาง, มาก. (ป., ส. วิปุล).
[ปะหฺริด] ก. วิปริต. (ป., ส. วิปรีต).
[ปะลาด] ว. วิปลาส. (ป. วิปลฺลาส; ส. วิปรฺยาส ว่า ความคลาดเคลื่อน).