พิถย หมายถึง [พิดถะยะ] น. วิถี.
[พิดถะยันดอน] น. ระหว่างวิถี.
ดู พิถย.
น. ถนน, หนทาง. (ป. วีถิ).
ว. ละเอียดลออมาก เช่น เขาเป็นคนพิถีพิถันในการเลือกเสื้อผ้า.
[พิดทะยะ, พิด, พิดทะยา] น. ความรู้. (ส. วิทฺยา; ป. วิชฺชา).
[พิดทะยะ, พิด, พิดทะยา] น. ความรู้. (ส. วิทฺยา; ป. วิชฺชา).
[พิดทะยะ, พิด, พิดทะยา] น. ความรู้. (ส. วิทฺยา; ป. วิชฺชา).