พาฬมฤค หมายถึง น. สัตว์ร้าย, สัตว์ที่กินสัตว์อื่นเป็นอาหาร. (ป. พาฬมิค; ส. วฺยาลมฺฤค).
[พานหะ] ว. หนัก, ยิ่ง. (ป.).
ก. ปํา, ควํ่าลง, คะมําลง, ปักลง.
ก. พัก, อาศัยอยู่, พะพิง.
(โบ) น. พวก.
ว. เสียงอย่างเสียงคนพูดหรือบ่นค่อย ๆ, พึมพํา ก็ว่า.
ว. เสียงอย่างเสียงคนพูดหรือบ่นค่อย ๆ, พึมพํา ก็ว่า.
ว. เสียงอย่างเสียงคนพูดหรือบ่นค่อย ๆ, พึมพํา ก็ว่า.