ผรณ หมายถึง [ผะระนะ] น. การแผ่ไป, การซ่านไป. (ป.).
[ผะระ] น. ปีติที่เกิดแล้วทําให้รู้สึกซาบซ่านไปทั่วร่างกาย. (ป.).
ดู ผรณ.
[ผะระสุ] น. ขวาน. (ป.; ส. ปรศุ).
[ผะหฺริด, ผะริตะ] ก. แผ่ไป, ซ่านไป. (ป.).
[ผะหฺริด, ผะริตะ] ก. แผ่ไป, ซ่านไป. (ป.).
[ผะรุ] น. กระโถน. (ส.).
[ผะรุสะ, ผะรุดสะ] ว. หยาบ, หยาบคาย. (ป.).