ผิน หมายถึง ก. หัน, ผัน หรือ หิน ก็ว่า; แปรพระพักตร์ (ใช้แก่พระพุทธรูป).
(สํา) ก. ไม่สนใจ, ไม่แยแส, ไม่ไยดี, เลิกคบกัน.
ดูใน ผิ.
น. ส่วนที่มีลักษณะบาง ๆ เป็นพื้นหุ้มอยู่ภายนอกสุดของหนังและเปลือกเป็นต้น.
ว. ตื้น ๆ, ไม่ลึกซึ้ง.
ว. ตื้น ๆ, ไม่ลึกซึ้ง.
น. ผิวถนนที่ยวดยานพาหนะแล่นไปมา.
น. ส่วนบนสุดของนํ้า.