ผ่อย หมายถึง ก. ม่อย เช่น ลมจับพับผ่อยพ้น นับครั้งคราวหลาย. (นิทราชาคริต).
[ผะ–] ก. อวด.
[ผะอูน] น. น้องหญิง, โผอน ก็ว่า. (ข. บฺอูน).
ใช้แทน ประ เช่น ผะเด ผะเด็น ผะแดง ผะเทศ.
ใช้นําหน้าคําที่ตั้งต้นด้วยตัว ผ มีความแปลอย่างเดียวกับคําเดิมนั้นเช่น ผะผก ผะผ่อง ผะผ้าย ผะผ่าว ผะผํ้า.
ว. ประดัง, คับคั่ง.
ก. คํ้าชู, จุน, ช่วย.
น. ประสา.