ปลวังค- หมายถึง [ปะละวังคะ-] (แบบ) น. ลิง เช่น ปลวังคสังวัจฉร. (ส. ปฺลวงฺค).
[ปฺลอก] น. สิ่งที่ทําเป็นวงสําหรับสวมหรือรัดของต่าง ๆ, เครื่องที่ทําสําหรับสวมสิ่งของต่าง ๆ เช่น ปลอกมีด ปลอกหมอน.
น. ส่วนของกระสุนปืนที่บรรจุดินปืนและลูกตะกั่ว.
น. สายรัดรอบคอ (มักใช้แก่หมา); โดยปริยายหมายถึงผู้มีอํานาจที่คอยให้ความคุ้มครองหรือช่วยเหลือ.
น. สนับนิ้วมือ, ปลอกมือ ก็ว่า.
น. เรียกแหวนทองเกลี้ยง ๆ มีลักษณะคล้ายปลอกมีดว่าแหวนปลอกมีด.
[ปฺล่อง] น. ช่องหรือรูที่ทะลุขึ้นจากพื้นดิน เช่น ปล่องงู ปล่องหนู,สิ่งที่เป็นช่องกลวงคล้ายท่อตั้งตรงขึ้นไปสําหรับควันขึ้นหรือรับลม,ช่องที่ทะลุขึ้นจากถํ้า.
[ปฺล้อง] น. ช่วงระยะระหว่างข้อของไม้ไผ่หรืออ้อย ฯลฯ, โดยปริยายใช้เรียกสิ่งที่มีลักษณะคล้ายคลึงเช่นนั้น เช่น คอปล้อง คือ คอที่มีริ้วรอยเห็นเป็นปล้อง ๆ.