ปลกเปลี้ย หมายถึง [ปฺลกเปฺลี้ย] ก. กะปลกกะเปลี้ย.
[ปฺลง] ก. เอาลง เช่น ปลงหม้อข้าว, ปล่อยหรือเปลื้องให้พ้นไป(ในลักษณะที่รู้สึกว่าหนักอยู่) เช่น ปลงหาบ; เมื่อใช้ประกอบกับคําอื่น มีความหมายต่าง ๆ.
[ปฺลงกํามะถาน] ก. พิจารณากรรมฐาน.
ก. ตกลงใจ.
ก. ปลดเปลื้องของหนักบนหลังช้างแล้วปล่อยให้พัก.
ก. ฆ่า.
ก. พิจารณาจนเห็นจริงแล้วปล่อยไปตามสภาพ.
[ปฺลงทํามะสังเวด] ก. เกิดความสังเวชโดยธรรมเมื่อเห็นความแตกดับของสังขาร (ใช้แก่พระอริยบุคคล).