ปลก หมายถึง [ปะหฺลก] ว. อาการที่ยกมือไหว้ถี่ผงก ๆ (ใช้แก่กริยาไหว้ ว่าไหว้ปลก ๆ).
[ปฺลกเปฺลี้ย] ก. กะปลกกะเปลี้ย.
[ปฺลง] ก. เอาลง เช่น ปลงหม้อข้าว, ปล่อยหรือเปลื้องให้พ้นไป(ในลักษณะที่รู้สึกว่าหนักอยู่) เช่น ปลงหาบ; เมื่อใช้ประกอบกับคําอื่น มีความหมายต่าง ๆ.
[ปฺลงกํามะถาน] ก. พิจารณากรรมฐาน.
ก. ตกลงใจ.
ก. ปลดเปลื้องของหนักบนหลังช้างแล้วปล่อยให้พัก.
ก. ฆ่า.
ก. พิจารณาจนเห็นจริงแล้วปล่อยไปตามสภาพ.