ปฏิสันถาร หมายถึง น. การทักทายปราศรัยแขกผู้มาหา (มักใช้แก่ผู้น้อย);การต้อนรับแขก. (ป. ปฏิสนฺถาร).
(แบบ) น. ความแตกฉาน, ปัญญาอันแตกฉาน, มี ๔ อย่าง คืออรรถปฏิสัมภิทา ธรรมปฏิสัมภิทา นิรุตติปฏิสัมภิทา ปฏิภาณปฏิสัมภิทา. (ป.).
ก. ไม่รับ, ไม่ยอมรับ, เช่น ปฏิเสธการเชิญ, ไม่ยอมรับข้อเท็จจริงเช่น ปฏิเสธข้อกล่าวหา; (ไว) แสดงความหมายตรงกันข้ามกับยืนยัน รับ หรือ ยอมรับ. (ป.).
ก. แสดงยืนยันว่าไม่เป็นไปตามนั้น.
[ปะถะ-, ปัดถะ-] น. แผ่นดิน. (ป. ป?วี).
[ปะถะพีวิดทะยา, ปัดถะพีวิดทะยา] น. วิทยาศาสตร์แขนงหนึ่งที่ศึกษาเกี่ยวกับเรื่องดิน. (อ. pedology).
[ปะถม, ปะถมมะ-] ว. ประถม, ลำดับแรก, ลำดับเบื้องต้น; ชั้นที่ ๑,เรียกเครื่องราชอิสริยาภรณ์ชั้นที่ ๑ ในตระกูลจุลจอมเกล้าว่าปฐมจุลจอมเกล้า ปฐมจุลจอมเกล้าวิเศษ. (ป.).
[ปะถม, ปะถมมะ-] ว. ประถม, ลำดับแรก, ลำดับเบื้องต้น; ชั้นที่ ๑,เรียกเครื่องราชอิสริยาภรณ์ชั้นที่ ๑ ในตระกูลจุลจอมเกล้าว่าปฐมจุลจอมเกล้า ปฐมจุลจอมเกล้าวิเศษ. (ป.).