ปรารภ หมายถึง [ปฺรารบ] ก. กล่าวถึง; ตั้งต้น; ดําริ. (ส.).
[ปฺรารม] ก. เริ่มแรก; วิตก, รําพึง, ครุ่นคิด. (ส. ปฺรารมฺภ ว่า เริ่มแรก,เริ่มต้น).
[ปฺราด, ปฺราดสะจาก] ก. พ้นไป, ไม่มี.
[ปฺราด, ปฺราดสะจาก] ก. พ้นไป, ไม่มี.
[ปฺราไส] น. การพูดด้วยไมตรีจิต, การแสดงอัชฌาสัยในระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; คําปรารภ. ก. พูดด้วยไมตรีจิต,พูดแสดงอัชฌาสัยระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้น้อยหรือผู้ที่เสมอกัน; ปรารภ.(ส. ปฺรศฺรย).
[ปฺราดสะนี] น. ส้นเท้า. (ส. ปารฺษฺณี; ป. ปณฺหิ).
[ปฺราสาน] น. หิน. (ส. ปาษาณ; ป. ปาสาณ).
[ปฺราไส] ก. ปราศรัย.