ปราปต์ หมายถึง [ปฺราบ] ก. ถึงแล้ว, ได้แล้ว. (ส. ปฺราปฺต; ป. ปตฺต).
[ปะราพบ] น. ความฉิบหาย. (ป. ปราภว).
[ปฺราม] ก. ว่ากล่าวตักเตือนให้เกรงกลัว.
[ปฺรามาด] ก. ดูถูก.
[ปะรามาด] น. การจับต้อง, การลูบคลํา. (ป.).
[ปฺราโมด] น. ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, ปราโมทย์ ก็ใช้.(ป. ปาโมชฺช; ส. ปฺรโมทฺย)
[ปฺราโมด] น. ความบันเทิงใจ, ความปลื้มใจ, ปราโมช ก็ใช้.(ส. ปฺรโมทฺย; ป. ปาโมชฺช).
[ปฺราย] ก. ซัด, หว่าน, สาดให้กระจายไป, เช่น ปรายข้าวตอกดอกไม้,มักใช้เข้าคู่กับคำ โปรย เป็น โปรยปราย.