ปรานีปราศรัย หมายถึง [ปฺรานีปฺราไส] ก. ปรานี (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ใช้อย่างไม่ปรานีปราศรัย.
[ปฺราบ] ก. ทําให้ราบ, ทําให้อยู่ในอํานาจ.
ก. ทําให้สงบราบคาบ.
[ปฺราบดาพิเสก] ว. มีอภิเษกอันถึงแล้ว. น. พระราชพิธีอภิเษกของพระเจ้าแผ่นดินซึ่งได้ราชสมบัติมาด้วยการรบชนะข้าศึก.(ส. ปฺราปฺต + อภิเษก).
[ปฺราบ] ก. ถึงแล้ว, ได้แล้ว. (ส. ปฺราปฺต; ป. ปตฺต).
[ปะราพบ] น. ความฉิบหาย. (ป. ปราภว).
[ปฺราม] ก. ว่ากล่าวตักเตือนให้เกรงกลัว.
[ปฺรามาด] ก. ดูถูก.