ปราดเปรื่อง หมายถึง ว. มีความคิดแคล่วคล่องว่องไว, เปรื่องปราด ก็ว่า.
[ปฺราติหาน] (กลอน) น. ปาฏิหาริย์. (ส. ปฺราติหารฺย; ป. ปาฏิหาริย).
[ปฺราทุกฺรา] (กลอน) น. ปาทุกา, รองเท้า. (ป., ส. ปาทุกา).
[ปฺราน] น. โคตร, วงศ์.
[ปฺรา-] ก. เอ็นดูด้วยความสงสาร.
(สํา) ก. เอ็นดูหรือเผื่อแผ่เขา แต่กลับถูกประทุษร้ายตอบ เช่นมุทะลุดุดันขันเหลือ ปรานีตีเอาเรือเสียอีกเล่า. (สังข์ทอง).
[ปฺรานีปฺราไส] ก. ปรานี (มักใช้ในความปฏิเสธ) เช่น ใช้อย่างไม่ปรานีปราศรัย.
[ปฺราบ] ก. ทําให้ราบ, ทําให้อยู่ในอํานาจ.