ปฏิสนธิ หมายถึง (แบบ) ก. เกิดในท้อง, ถือกําเนิด. (ป. ปฏิสนฺธิ).
[ปะติดสะวะ] (แบบ) น. การฝืนคํารับ, การรับแล้วไม่ทําตามรับ.(ป. ปฏิสฺสว).
ก. ซ่อมแซมทําให้กลับคืนดีเหมือนเดิม (มักใช้เฉพาะวัดวาอาราม)เช่น ปฏิสังขรณ์วัด. (ป.).
น. การทักทายปราศรัยแขกผู้มาหา (มักใช้แก่ผู้น้อย);การต้อนรับแขก. (ป. ปฏิสนฺถาร).
(แบบ) น. ความแตกฉาน, ปัญญาอันแตกฉาน, มี ๔ อย่าง คืออรรถปฏิสัมภิทา ธรรมปฏิสัมภิทา นิรุตติปฏิสัมภิทา ปฏิภาณปฏิสัมภิทา. (ป.).
ก. ไม่รับ, ไม่ยอมรับ, เช่น ปฏิเสธการเชิญ, ไม่ยอมรับข้อเท็จจริงเช่น ปฏิเสธข้อกล่าวหา; (ไว) แสดงความหมายตรงกันข้ามกับยืนยัน รับ หรือ ยอมรับ. (ป.).
ก. แสดงยืนยันว่าไม่เป็นไปตามนั้น.
[ปะถะ-, ปัดถะ-] น. แผ่นดิน. (ป. ป?วี).