ปราคภาร หมายถึง [ปฺรากพาน] น. เงื้อมภูเขา. (ส. ปฺราคฺภาร; ป. ปพฺภาร).
[ปฺราคาน] น. ตึกใหญ่. (ส.).
[ปฺราง] น. แก้ม; มะปราง.
[ปฺราง] น. สิ่งก่อสร้างมียอดสูงขึ้นไปมีรูปทรงคล้ายฝักข้าวโพดและมีฝักเพกาปักอยู่ข้างบน, ถ้าเป็นเจดีย์มียอดเช่นนั้น เรียกว่าเจดีย์ยอดปรางค์.
[ปฺรางปฺรา] (กลอน) ตัดมาจาก ปรางค์ปราสาท.
[ปฺรางคะนะ] น. คณะ, สํานัก; สนาม; พื้นอย่างพื้นเรือน. (ส.).
[ปฺราจีน] น. ทิศตะวันออก. (ส. ปฺราจีน; ป. ปาจีน).
[ปฺราด] น. ผู้มีปัญญารอบรู้. (ส. ปฺราชฺ?).