ปรัตยูห์ หมายถึง [ปฺรัดตะยู] (โบ; กลอน) น. อันตราย, ความขัดข้อง.(ส. ปฺรตฺยูห; ป. ปจฺจูห).
[ปฺรัดตะเยก] (โบ; กลอน) ว. ปัจเจก. (ส. ปฺรเตฺยก; ป. ปจฺเจก).
[ปฺรัน] ก. เอาของใหญ่กระแทกหรือดันเข้าไปในของเล็ก(มักใช้เป็นคําด่า).
[ปฺรั่น, ปฺรั้น] ว. เสียงแปร้น เช่น ร้องก้องปรั่นประดิรพยทั่วแล.(ม. คําหลวง สักบรรพ).
[ปฺรั่น, ปฺรั้น] ว. เสียงแปร้น เช่น ร้องก้องปรั่นประดิรพยทั่วแล.(ม. คําหลวง สักบรรพ).
[ปฺรับ] ก. บอก, เล่า. (ข. บฺราป่).
ก. บอกเล่าความทุกข์, พรรณนาถึงความทุกข์.
[ปฺรับ] ก. เปรียบ, เทียบ; ทําให้อยู่ในสภาพที่เหมาะหรือดีขึ้น,ทําให้เรียบ, ทําให้เสมอ; ลงโทษให้ใช้เงินเพราะทําผิด, ลงโทษให้เป็นแพ้; (กฎ) น. โทษทางอาญาสถานหนึ่ง ซึ่งผู้ต้องโทษต้องชําระเงินตามจํานวนที่กําหนดไว้ในคําพิพากษาต่อศาลหรือตามที่เจ้าพนักงานเปรียบเทียบ เรียกว่า โทษปรับ.