ปรัตยันต์ หมายถึง [ปฺรัดตะยัน] (โบ; กลอน) ว. ปัจจันต์. (ส.; ป. ปจฺจนฺต).
[ปฺรัดตะไย] (โบ; กลอน) น. ปัจจัย. (ส. ปฺรตฺยย; ป. ปจฺจย).
[ปฺรัดตะยุดบัน, ปฺรัดตะยุบัน] น. ปัจจุบัน. (ส. ปฺรตฺยุตฺปนฺน;ป. ปจฺจุปฺปนฺน).
[ปฺรัดตะยุดบัน, ปฺรัดตะยุบัน] น. ปัจจุบัน. (ส. ปฺรตฺยุตฺปนฺน;ป. ปจฺจุปฺปนฺน).
[ปฺรัดตะยูด] (โบ; กลอน) ว. ปัจจูส, เช้ามืด, ใกล้รุ่ง.(ส. ปฺรตฺยูษ; ป. ปจฺจูส).
[ปฺรัดตะยู] (โบ; กลอน) น. อันตราย, ความขัดข้อง.(ส. ปฺรตฺยูห; ป. ปจฺจูห).
[ปฺรัดตะเยก] (โบ; กลอน) ว. ปัจเจก. (ส. ปฺรเตฺยก; ป. ปจฺเจก).
[ปฺรัน] ก. เอาของใหญ่กระแทกหรือดันเข้าไปในของเล็ก(มักใช้เป็นคําด่า).