ประหล่ำ หมายถึง น. เครื่องประดับสําหรับผูกข้อมือ ทําเป็นรูปกลม ๆ สลักเป็นลวดลาย.
น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง, บหลิ่ม ปลิม ปลิ่ม ปะวะหลิ่ม ปะหลิ่มหรือ มะหลิ่ม ก็ว่า.
ก. หวนคิดเพราะผูกใจอยู่.
ก. พรั่นใจ.
ก. เปล่าเปลี่ยว, ว้าเหว่, เช่น มือประหว่าคว้าหมอน. (สมุทรโฆษ).
[ปฺระหัด] ก. ประหาร เช่น ประหัตศัตรูออก. (สมุทรโฆษ).(ส. ปฺรหฺฤต; ป. ปหต).
[ปฺระหัดปฺระหาน] ก. ประหาร, เอาถึงเป็นถึงตาย.
น. การละ, การทิ้ง, เช่น สมุจเฉทประหาณ. (ส. ปฺรหาณ; ป. ปหาน).