ความหมายของคำว่า ' ประศม '

ประศาสน์
[ปฺระสาด] น. การแนะนํา, การสั่งสอน; การปกครอง, การงําเมือง,การสั่ง. (ส. ปฺรศาสน; ป. ปสาสน).
ประศุ
น. ปศุ, สัตว์เลี้ยง. (ส. ปศุ; ป. ปสุ).
ประสก
(ปาก) น. ชายผู้แสดงตนเป็นคนถือพระพุทธศาสนา, คําที่บรรพชิตเรียกคฤหัสถ์ผู้ชาย, คู่กับ สีกา. (ตัดมาจาก อุบาสก).
ประสงค์
ก. ต้องการ, อยากได้; มุ่งหมาย, มุ่ง. (ส. ปฺรสงฺค).
ประสงค์ร้าย
ก. มุ่งร้าย, หมายจะทําร้าย.
ประสบ
ก. พบ, พบปะ, พบเห็น.
ประสบการณ์
[ปฺระสบกาน] น. ความจัดเจนที่เกิดจากการกระทําหรือได้พบเห็นมา.