ประวีณ หมายถึง ว. ฉลาด, มีฝีมือ. (ส. ปฺรวีณ; ป. ปวีณ).
น. การเสพสังวาส, การร่วมรส, ในคําว่า ร่วมประเวณี; ประเพณีเช่น ประเวณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทําร้ายเมื่อภายหลัง. (อภัย).ก. ประพฤติผิดเมียผู้อื่น เรียกว่า ล่วงประเวณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).
ก. พะว้าพะวัง, อิดเอื้อน, โอ้เอ้.
[ปฺระเวด] น. การเข้ามา, การเข้าถึง, การเข้าสู่. (ส. ปฺรเวศ, ปฺรเวศน;ป. ปเวส, ปเวสน).
[ปฺระเวด] น. การเข้ามา, การเข้าถึง, การเข้าสู่. (ส. ปฺรเวศ, ปฺรเวศน;ป. ปเวส, ปเวสน).
ก. สงบ. (ส.).
[ปฺระสาด] น. การแนะนํา, การสั่งสอน; การปกครอง, การงําเมือง,การสั่ง. (ส. ปฺรศาสน; ป. ปสาสน).
น. ปศุ, สัตว์เลี้ยง. (ส. ปศุ; ป. ปสุ).