ประวิง หมายถึง ก. หน่วงไว้ให้เนิ่นช้า, ถ่วงเวลา, เช่น ประวิงเวลา ประวิงเรื่อง.
[ปฺระวิด] น. แหวน.
[ปฺระวิด] ว. บพิตร; บริสุทธิ์, สะอาด.
น. ห่วงที่เกี่ยวกันสำหรับโยงสัปคับช้าง, ห่วงติดกับบังเหียนหรือเหล็กผ่าปากม้า, กระวิน ก็ว่า.
ว. ฉลาด, มีฝีมือ. (ส. ปฺรวีณ; ป. ปวีณ).
น. การเสพสังวาส, การร่วมรส, ในคําว่า ร่วมประเวณี; ประเพณีเช่น ประเวณีตีงูให้หลังหัก มันก็มักทําร้ายเมื่อภายหลัง. (อภัย).ก. ประพฤติผิดเมียผู้อื่น เรียกว่า ล่วงประเวณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).
ก. พะว้าพะวัง, อิดเอื้อน, โอ้เอ้.
[ปฺระเวด] น. การเข้ามา, การเข้าถึง, การเข้าสู่. (ส. ปฺรเวศ, ปฺรเวศน;ป. ปเวส, ปเวสน).