ประภา หมายถึง น. แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. (ส. ปฺรภา; ป. ปภา).
น. ผู้ทําแสงสว่าง คือพระอาทิตย์. (ส.).
น. กระโจมไฟ, เรือนตะเกียง ก็เรียก. (ดู กระโจมไฟ ที่ กระโจม). (ส.).
น. รัศมีที่พวยพุ่งขึ้นจากศีรษะของผู้ศักดิ์สิทธิ์และพระพุทธรูป.
[ปฺระพาบ] น. อํานาจ, ฤทธิ์. (ส.).
[ปฺระพาด] ก. ตรัส, บอก, พูด. (ส. ปฺรภาษ; ป. ปภาส).
[ปฺระพาด] น. แสงสว่าง. (ส. ปฺรภาส; ป. ปภาส).
[ปฺระเพด] น. ส่วนที่แบ่งย่อยออกไปเป็นพวก จําพวก ชนิดหมู่ เหล่า อย่าง แผนก เป็นต้น. (ส. ปฺรเภท; ป. ปเภท).