ประไพ หมายถึง ว. งาม.
น. การเกิดก่อน; แดน, ที่เกิด. (ส. ปฺรภว).
[ปฺระพัดสอน] น. เลื่อม ๆ พราย ๆ, มีแสงพราว ๆ เหมือนแสงพระอาทิตย์แรกขึ้น; ผ่องใส, บริสุทธิ์ เช่น จิตประภัสสร, เขียนเป็น ประภัสร์ ก็มี เช่นธรรมรสเรืองรองผ่องประภัสร์ เป็นมิ่งฉัตรสุขสันต์นิรันดร. (ชีวิตและงานของสุนทรภู่). (ป. ปภสฺสร).
น. แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. (ส. ปฺรภา; ป. ปภา).
น. ผู้ทําแสงสว่าง คือพระอาทิตย์. (ส.).
น. กระโจมไฟ, เรือนตะเกียง ก็เรียก. (ดู กระโจมไฟ ที่ กระโจม). (ส.).
น. รัศมีที่พวยพุ่งขึ้นจากศีรษะของผู้ศักดิ์สิทธิ์และพระพุทธรูป.
[ปฺระพาบ] น. อํานาจ, ฤทธิ์. (ส.).