ความหมายของคำว่า ' ประเพ้อ '

ประแพร่งประแพรว
[ปฺระแพฺร่งปฺระแพฺรว] ว. งามแพรวพราย.
ประโพธ
[ปฺระโพด] น. การตื่นจากหลับ คือมีสติ; การรู้ทั่ว. (ป. ปโพธ;ส. ปฺรโพธ).
ประไพ
ว. งาม.
ประภพ
น. การเกิดก่อน; แดน, ที่เกิด. (ส. ปฺรภว).
ประภัสสร
[ปฺระพัดสอน] น. เลื่อม ๆ พราย ๆ, มีแสงพราว ๆ เหมือนแสงพระอาทิตย์แรกขึ้น; ผ่องใส, บริสุทธิ์ เช่น จิตประภัสสร, เขียนเป็น ประภัสร์ ก็มี เช่นธรรมรสเรืองรองผ่องประภัสร์ เป็นมิ่งฉัตรสุขสันต์นิรันดร. (ชีวิตและงานของสุนทรภู่). (ป. ปภสฺสร).
ประภา
น. แสง, แสงสว่าง, แสงไฟ. (ส. ปฺรภา; ป. ปภา).
ประภากร
น. ผู้ทําแสงสว่าง คือพระอาทิตย์. (ส.).