ประพุทธ์ หมายถึง ก. ตื่นจากหลับ คือมีสติ; รู้ทั่ว. (ป. ปพุทฺธ).
น. สิ่งที่นิยมถือประพฤติปฏิบัติสืบ ๆ กันมาจนเป็นแบบแผนขนบธรรมเนียม หรือจารีตประเพณี. (ส. ปฺรเวณิ; ป. ปเวณิ).
น. ประเพณีของสังคมที่ถือปฏิบัติสืบทอดกันมา.
(กลอน) ก. เพ้อ.
[ปฺระแพฺร่งปฺระแพฺรว] ว. งามแพรวพราย.
[ปฺระโพด] น. การตื่นจากหลับ คือมีสติ; การรู้ทั่ว. (ป. ปโพธ;ส. ปฺรโพธ).
ว. งาม.
น. การเกิดก่อน; แดน, ที่เกิด. (ส. ปฺรภว).