ประพาต หมายถึง [ปฺระพาด] ก. พัด, กระพือ. (ส. ปฺรวาต).
[ปฺระพาด] (ราชา) ก. ไปต่างถิ่นหรือต่างแดน เช่น ประพาสหัวเมืองประพาสยุโรป, ไปเที่ยว เช่น ประพาสป่า. (ส.).
(ราชา) ก. เที่ยวไปเป็นการส่วนพระองค์, เที่ยวไปอย่างไม่เป็นทางการ,ใช้ว่า เสด็จประพาสต้น.
[ปฺระพาดมะหอระนบ] น. ชื่อเพลงไทยทํานองหนึ่ง.
[ปฺระพาน] น. รัตนะ (แก้ว) ชนิดหนึ่ง สีแดงอ่อน เกิดจากหินปะการังใต้ทะเล. (ป. ปวาฬ).
[ปฺระพิน] ว. ฉลาด, มีฝีมือดี. (ส. ปฺรวีณ).
น. รูปพรรณสัณฐาน โดยเฉพาะหมายถึงลักษณะหรือส่วนที่คล้ายคลึงกัน เช่น เด็กคนนี้มีประพิมพ์ประพายคล้ายพ่อ.
ก. ตื่นจากหลับ คือมีสติ; รู้ทั่ว. (ป. ปพุทฺธ).