ปฏิบัติธรรม หมายถึง ก. ประพฤติตามธรรม; เจริญภาวนา.
น. การบูชาด้วยการปฏิบัติตามคำสั่งสอน, คู่กับ อามิสบูชาซึ่งเป็นการบูชาด้วยสิ่งของ.
[-ปะทา] น. ทางดําเนิน; ความประพฤติ. (ป.).
น. ฝ่ายตรงกันข้าม, ข้าศึก, ศัตรู. ว. ที่ตรงกันข้าม เช่น ฝ่ายปฏิปักษ์.(ส. ปรฺติปกฺษ; ป. ปฏิปกฺข).
(แบบ) น. ผู้ดําเนินไปแล้ว, ผู้บรรลุแล้ว, ผู้ตรัสรู้แล้ว. (ป. ปฏิปนฺน).
น. การจําแนกธรรมหรือพยากรณ์ปัญหาธรรมด้วยวิธีย้อนถาม. (ป.).
น. ผู้จําแนกธรรมหรือพยากรณ์ปัญหาธรรมด้วยวิธีย้อนถาม. (ป.).
ก. เนื่องกัน, ผูกพัน, รักใคร่. (ป. ปฏิพทฺธ; ส. ปฺรติพทฺธ).