ประตัก หมายถึง น. ไม้ที่ฝังเหล็กแหลมข้างปลายใช้แทงสัตว์พาหนะเช่นวัว.
น. ประดาป.
เป็นคําสันสกฤตใช้เหมือน ปฏิ. (ดูคําที่มี ปฏิ หรือ ประติ นําหน้า).
[ปฺระติดชะยา] น. ปฏิญญา. (ส. ปฺรติชฺ?า; ป. ปฏิญฺ?า).
น. ปฏิญาณ. (ส. ปฺรติชฺ?าน).
น. ปฏิทิน. (ส. ปฺรติ + ทิน; ป. ปฏิ + ทิน).
[ปฺระติมากอน] น. ช่างปั้น, ช่างแกะสลัก.
[ปฺระติมากํา] น. ศิลปะสาขาหนึ่งในจําพวกวิจิตรศิลป์เกี่ยวกับการแกะสลักไม้ หินอ่อน โลหะ เป็นต้น ให้เป็นรูปหรือลวดลายต่าง ๆ.(ส. ปฺรติมา + กรฺม; ป. ปฏิมา + กมฺม).